نام سرچشمهٔ حیوان چه بری با دهنش

سخن قند مگو با لب شکر شکنش

گر زند با دهنش بسته ز بی مغزی لاف

هر که بیند شکند بالب و دندان دهنش

ای صبا گوی زمن غنچهٔ تر دامن را

چیست آن غنچه که پنهان شده در پیرهنش

دوش جستم ز دهانش خبر آب حیات

گفت باید طلبید ازلب شیرین منش

گر شور در غم تو چهرهٔ عاشق گاهی

باز گلگون کند از خون دل خویشتنش

زلف کج طبع تو هندوی بلا انگیز است

چشم سر مست تو ترکیست که یغماست فنش

روز و شب وصف رخ خوب تو گوید خسرو

تا چه طوطی است که ازآینه باشد سخنش!